Την ευκαιρία να απολαύσουμε το Eurovision: Europe Shine A Light είχαμε χθες μέσω της συχνότητας ΕΡΤ, το σόου το οποίο αντικατέστησε τον φετινό διαγωνισμό ύστερα από την ακύρωσή του λόγω του κορωναϊού. Η συγκεκριμένη βραδιά είχε σκοπό να τιμήσει τους φετινούς καλλιτέχνες που θα διαγωνίζονταν στην σκηνή του Ahoy Arena ενώ κατά την μετάδοση της είδαμε πλειάδα παλαιότερων εκπροσώπων να δίνουν το παρών με διαχρονικές τους επιτυχίες αλλά και νέες κυκλοφορίες. Δύο ώρες ήταν διάρκεια του σόου και σε αυτό το διάστημα εντοπίσαμε όσα μας άρεσαν ή τελικά δεν ήταν όπως τα περιμέναμε.
Αρχικά και μόνο που πραγματοποιήθηκε σόου ως φόρος τιμής για τους φετινούς καλλιτέχνες, ήταν μία πολύ θετική ενέργεια. Οι καλλιτέχνες – σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα βέβαια – είχαν την ευκαιρία να προβάλουν την συμμετοχή τους και να στείλουν το δικό τους μήνυμα. Είναι βασικό να μεταδίδονται μηνύματα ενότητας μέσα από μια πρωτοφανή κρίση που έχει θέσει υπό αμφισβήτηση ακόμα και την δυναμική της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η μουσική ενώνει λαούς παρά τις όποιες πολιτικές κατευθύνσεις.
Όσον αφορά την αντικατάστασή του από κάποιο άλλο σόου από απόσταση που θα μπορούσε να έχει διαγωνιστικό χαρακτήρα, η EBU έχει ήδη δώσει την απάντησή της. Οποιαδήποτε άλλη μορφή σόου δεν θα άφηνε τους καλλιτέχνες να λάμψουν στην ίδια σκηνή ισότιμα και με τις ίδιες δυνατότητες. Είναι στην φιλοσοφία του διαγωνισμού να διεξάγεται ως ένα φαντασμαγορικό σόου κι οποιαδήποτε άλλη μορφή διεξαγωγής του καθώς και της ψηφοφορίας δεν θα προσέδιδαν την ίδια αίγλη. (εμείς να τονίσουμε ότι αφού δεν υπάρχουν κι οικονομικά κέρδη, δεν υπάρχει η ίδια πρόθεση).
Παρά το χαμηλό ενδιαφέρον η ΕΡΤ με την μετάδοση από την Μαρία Κοζάκου, μας έδειξε ότι αντιμετώπισε με επαγγελματισμό όλο το εγχείρημα. Η ίδια κάλυψε πολύ εύστοχα την βραδιά παρόλο που υπήρχαν ιδιαίτερες συνθήκες με την ίδια να βρίσκεται αποκλεισμένη εδώ και κάποιο διάστημα στην Εσθονία λόγω του κορωναϊού.
Ωστόσο η βραδιά “έχανε” στα σημεία, δεν ήταν τόσο δεμένη κι ουσιαστικά χωρίς αρχή και τέλος. Στιγμές αμηχανίας με τους κακοφωτισμένους παρουσιαστές Chantal Janzen, Edsilia Rombley και Jan Smit να είναι απλά διεκπεραιωτικοί χωρίς ο ρόλος τους να μπορεί να ξεδιπλωθεί (φυσικά ήταν και το είδος του σόου και χαρακτηριστική η σύνδεση με τον Βρετανό σχολιαστή Graham Norton). Από την οθόνη σου περνούσαν σε διάστημα ενάμιση λεπτού τόσοι καλλιτέχνες, δίχως να μπορείς να συγκρατήσεις ποιος αντιστοιχούσε σε κάθε χώρα. Από αρκετούς χαρακτηρίστηκε ως ένα ανούσιο και ψυχρό σόου αφού δεν είχε κανένα ενδιαφέρον για τον μέσο τηλεθεατή (κάτι που φάνηκε κι από τις τηλεθεάσεις) ενώ άλλοι τονίζουν ότι θα έπρεπε να υπάρχει κάποιου είδους ψηφοφορία για να συντονιστεί περισσότερο κοινό.
Ο αυθορμητισμός ήταν ένα άλλο βασικό συστατικό που δεν είχαμε την ευκαιρία να δούμε. Οι καλλιτέχνες είχαν ετοιμάσει ήδη τα μηνύματα που μεταδόθηκαν δίχως αυτό να δίνει την απαραίτητη αμεσότητα που χρειαζόταν. Ίσως το γεγονός ότι μεγάλο μέρος του σόου ήταν μαγνητοσκοπημένο να ήταν κι αυτό που έκανε όλη την βραδιά να μοιάζει ανούσια ενώ οι ζωντανές συνδέσεις με τους φετινούς καλλιτέχνες ήταν ένα στοιχείο που μας έλειπε έντονα.
Από τα καλύτερα και πιο αισιόδοξα στιγμιότυπα ήταν λίγο πριν το τέλος, όπου όλοι οι φετινοί καλλιτέχνες (εκτός των Hooverphonic) τραγούδησαν το Love Shine A Light, δίνοντας μήνυμα ενότητας για όσους παρακολουθούν τον διαγωνισμό της Eurovision.
Εν κατακλείδι η πρόθεση ήταν ναι μεν σεβαστή αλλά το αποτέλεσμα δεν την δικαίωσε πλήρως. Ραντεβού το 2021 στο Ρότερνταμ με νέα δεδομένα!
