Προτελευταία στη σειρά κάνει πρόβα η Γαλλία, με την Lisa Angell και το “N’oubliez pas”, ένα τραγούδι της ελπίδας, της ειρήνης, του κουράγιου και της αλληλεγγύης (μας θυμίζει πολύ, ειδικά στον στίχο, τη γαλλική συμμετοχή του 2002, “Il faut du temps”) μέσα από τη ματιά μιας γυναίκας. Φορά μπλε φόρεμα με μαύρο μπούστο. Στην αρχή εμφανίζεται μόνη, μετά όμως συνοδεύεται επί σκηνής από τέσσερεις τυμπανιστές στα κρεμ και αναρίθμητους στο φόντο, με την ίδια ακριβώς στολή, οι οποίοι παρελαύνουν σε ένα δρόμο μιας πόλης κατεστραμμένης, με κτήρια φθαρμένα και δέντρα αποψιλωμένα, σαν να έχει υποστεί βομβαρδισμό. Ο ουρανός της είναι γκρίζος με σταχτιά σύννεφα που κινούνται γρήγορα από τον αέρα. Έπειτα ακολουθούν εναλλασσόμενες εικόνες από κατεστραμμένες πόλεις (ή χωριά) Έχει ένα επικό τόνο, σαν στρατιωτικό εμβατήριο και η φωνή της είναι πολύ καλή.
