Σε μια Ευρώπη που συνεχίζει να ταλαιπωρείται από την οικονομική και προσφυγική κρίση, αλλά και τις εθνοθρηκευτικές διαφορές της, φαίνεται ότι ούτε η Eurovision μπορούσε να μείνει ασυγκίνητη. Ήδη γνωρίζουμε τις πρώτες συμμετοχές για το διαγωνισμό της Λισαβόνας και δεν είναι λίγα εκείνα τα τραγούδια που ξεφεύγουν από τα στιχουργικά κλισέ του παρελθόντος, θέλοντας να στείλουν ένα κοινωνικοπολιτικό μήνυμα.
Η συγκινητική ιστορία της Mercy
Την αρχή έκανε η Γαλλία, η χώρα των κινημάτων και της πολιτικοποίησης. Τι και αν στον εθνικό τελικό οι διεθνείς επιτροπές ψήφισαν με διαφορά το τραγούδι Eva, που ήταν ένα ακόμα σύγχρονο χορευτικό κομμάτι, το γαλλικό κοινό είχε άλλη γνώμη.
Με πολύ μεγάλη διαφορά στην τηλεψηφοφορία νικητές του Destination Eurovision ήταν το ηλεκτροπόπ ντουέτο Madame Monsieur και το αρκετά εναλλακτικό τραγούδι τους Mercy.
Για την ιστορία της μικρής Mercy, σας γράψαμε στο προηγούμενο άρθρο μας. Ουσιαστικά πρόκειται για μία αληθινή ιστορία, που συνέβη τον περασμένο Μάρτιο. Το Mercy αφηγείται τη γέννηση ενός μικρού κοριτσιού εν πλω, καθώς η έγκυος μητέρα της προσπαθεί να περάσει τη Μεσόγειο, αναζητώντας μια καλύτερη τύχη στην Ευρώπη.
Στο βίντεο κλιπ του τραγουδιού πρωταγωνιστούν διάφορες γνωστές προσωπικότητες της γαλλικής κοινωνίας, μεταξύ αυτών και ο δικός μας Νίκος Αλιάγας. Για το τραγούδι έγραψαν όλα τα ειδησεογραφικά πρακτορεία, ενώ δεν είναι λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν ότι το Mercy μπορεί να κάνει την έκπληξη και στη Λισαβόνα.
Γεννήθηκα σήμερα το πρωί, με λένε Mercy / Στη μέση της θάλασσας, ανάμεσα από δύο χώρες / Ήταν ένα μεγάλο ταξίδι και η μαμά το έκανε / Με είχε μέσα στο σώμα της οκτώμισι μήνες (…) Εγκαταλείψαμε το σπίτι μας γιατί είχε πόλεμο / Σίγουρη ότι είχε δίκιο, δεν είχε τίποτα να χάσει, εκτός από τη ζωή της (…) Είμαι όλα αυτά τα παιδιά που πήρε η θάλασσα / θα ζήσω χίλια χρόνια και με λένε Mercy.
Perchè Sanremo è Sanremo
Ποτέ δεν έλειψε ο προβληματισμός και ο κοινωνικοπολιτικός στίχος στο φεστιβάλ ιταλικού τραγουδιού του Sanremo. Ποιος θα ξεχάσει τη νικητήρια συμμετοχή της Emma, Non è L’inferno, το 2012 που ήταν μία κραυγή ουσιαστικά διαμαρτυρίας για την οικονομική κρίση.
Φέτος το μεγάλο φαβορί από την αρχή του διαγωνισμού έφθασε στη νίκη και κατέκτησε το χρυσό φοίνικα του Sanremo. Μιλάμε φυσικά για το Non mi avete fatto niente, του Ermal Meta και Fabrizio Moro. Αφού κατάφεραν να ξεπεράσουν τον σκόπελο του αποκλεισμού, λόγω προηγούμενης κυκλοφορίας μέρος της μελωδίας του σε άλλο τραγούδι, και έχοντας την συντριπτική υποστήριξη της ψηφοφορίας του κοινού, κέρδισαν εύκολα την πρώτη θέση και ετοιμάζουν ήδη τις βαλίτσες τους για τη Λισαβόνα, αφού δέχθηκαν την τιμητικότατη πρόταση της RAI να εκπροσωπήσουν την Ιταλία στη Eurovision, κρατώντας μάλιστα το τραγούδι με το οποίο κέρδισαν το Sanremo.
“Δεν έκανες τίποτα σε μένα”, τραγουδούν με την υπέροχη φωνή τους οι δύο δημοφιλείς καλλιτέχνες και απευθύνονται στους τρομοκράτες και το φόβο που θέλουν να περάσουν στην καθημερινότητα μας.
Το τραγούδι γράφτηκε με αφορμή την τρομοκρατική επίθεση στη συναυλία της Ariana Grande στο Μάντσεστερ, αλλά αναφέρεται και σε άλλα τρομοκρατικά χτυπήματα. “Όταν κάποιος φοβάται ή κρυώνει, αγκαλιάζει ο ένας τον άλλο. Η μουσική παίζει το ρόλο του εναγκαλισμού και ξυπνά τις συνειδήσεις περισσότερο από έναν πολιτικό λόγο. Φέρνει τους ανθρώπους κοντά”, είπε ο Ermal Meta για τη συμμετοχή τους.
Ένα ηχηρό μήνυμα λοιπόν σε όλα αυτά τα άρρωστα μυαλά, που θέλουν με τις αποτρόπαιες πράξεις τους να αλλάξουν τη ζωή μας, να πάρουν την καθημερινότητα μας και να τη μετατρέψουν σε έναν εφιάλτη.
Δεν έκανες τίποτα σε μένα. Δεν πήρες τίποτα από μένα. Αυτή είναι η ζωή μου και θα συνεχίσει. Πάνω από όλα, πέρα από τους ανθρώπους (…) Από μητέρες χωρίς παιδιά. Από παιδιά χωρίς πατέρες. Από πρόσωπα που έχουν φωτισθεί. Όπως οι τοίχοι χωρίς ζωγραφιές. Λεπτά γεμάτα σιωπή που τη διαταράσσει μία φωνή : Δεν έκανες τίποτα σε μένα.
Αυτή είναι η δεύτερη συνεχόμενη χρονιά που η Ιταλία στέλνει μία συμμετοχή που δεν θα μιλά για αγάπες, χωρισμούς και όλα τα συναφή αφού και πέρσι ο Francesco Gabbani μας τραγούδησε για τον τρόπο που αντιλαμβάνονται τους πολιτισμούς της Ανατολής οι άνθρωποι του δυτικού κόσμου.
Hey…hey brother don’t give up!
Στον ίδιο χώρο που έκανε την παρθενική εμφάνιση στο διαγωνισμό η χώρα μας το 1974, το Brighton Dome, διοργάνωσε το BBC τον εθνικό τελικό του Ηνωμένου Βασιλείου για την επιλογή της 61ης συμμετοχής τους στο διαγωνισμό.
Μπροστά σε ένα πολυπληθές ακροατήριο που κρατούσε σημαίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με ό,τι αυτό σημαίνει για το Ηνωμένο Βασίλειο του Brexit, οι Βρετανοί διέψευσαν τα στοιχήματα και τα προγνωστικά και ψήφισαν τη SuRie και το Storm για να τους εκπροσωπήσει στη Λισαβόνα.
Το τραγούδι στιχουργικά θα λέγαμε ότι είναι ένα δεύτερο Love Shine A Light, βαθμολογικά με τίποτα βέβαια δεν θα έχει την τύχη του, αλλά δεν παύει να είναι μία φιλότιμη προσπάθεια από το Ηνωμένο Βασίλειο που και φέτος θα παλέψει να αποφύγει τις τελευταίες θέσεις του βαθμολογικού πίνακα.
Θέλει να στείλει ένα πανανθρώπινο μήνυμα, αναπολώντας τις μέρες που ήμασταν παιδιά και ο κόσμος φάνταζε καλύτερος. Παρ’ όλα αυτά δηλώνει ξεκάθαρα ότι οι καταιγίδες κάποια στιγμή τελειώνουν, οπότε άνθρωπε μην τα παρατάς!
Hey, αδερφέ μου θυμάσαι όταν ήμασταν παιδιά και ζούσαμε χωρίς φόβο; (…) Ακόμα έχω πίστη, ακόμα πιστεύω στο κυνήγι των ουράνιων τόξων. Οι καταιγίδες δεν κρατάν για πάντα να το θυμάσαι. Μπορούμε να κρατηθούμε μαζί χέρι με χέρι, μέσα σε αυτή την καταιγίδα.
Τα στοιχήματα δεν υποδέχθηκαν με ενθουσιασμό το Storms και έχουν το Ηνωμένο Βασίλειο στην 21η θέση, παρ’ όλα αυτά η SuRie αισιοδοξεί και ελπίζει σε ένα καλό αποτέλεσμα.
Αυτά είναι μόνο κάποια από τα τραγούδια που έχουν επιλεγεί ή είναι εν δυνάμει συμμετοχές για τη Eurovision 2018 και θέλουν να μας προβληματίσουν ή να μας προτρέψουν να ζήσουμε διαφορετικά.
Συμφωνείτε με την ύπαρξη τέτοιων συμμετοχών στο διαγωνισμό; Πείτε μας τη γνώμη σας στα σχόλια παρακάτω.
Kαι το τραγούδι της Μάλτας μιλάει για τη μάστιγα της κατάθλιψης.
Η επίδειξη “πολιτικής συνείδησης” από τη γενιά των millenials μοιάζει με τη μόδα των άσχημων τατουάζ που επίσης κάνει θραύση σε αυτή την ηλικιακή ομάδα. Όσο πιο ρηχά και κοινότοπα, τόσο πιο αυτάρεσκα και επιδεικτικά. Αλλά όπως συμβαίνει πάντα, μόδα είναι θα περάσει…