Αφιερώματα Διαγωνισμού Τραγουδιού της Eurovision : 1969
Η Eurovision με τους τέσσερις νικητές! Μαδρίτη, 29 Μαρτίου 1969, και παρ όλες τις φήμες ακόμα να δίνουν και να παίρνουν για τα “μαγειρεμένα” αποτελέσματα της προηγούμενης χρονιάς (κάτι για χρηματισμό της γερμανικής επιτροπής, ίσως και άλλων…), το Teatro Real, ετοιμάζεται να υποδεχθεί τις 16 (αφού η Αυστρία αποχωρεί για πολιτικούς λόγους, βλέπε δικτατορία του Φράνκο) συμμετοχές τις Γιουροβίζιον. Απορροφημένοι όλοι στο αποτέλεσμα της προηγούμενης χρονιάς κανένας δεν μπορούσε να προβλέψει πόσο τραγικά αστεία θα ήταν τα αποτελέσματα φέτος!
Όπως και να έχει, οι Ισπανοί “τα έδωσαν όλα” γι’ αυτή τη διοργάνωση. O σουρεαλιστής ζωγράφος Salvador Dali κλήθηκε να σχεδιάσει την αφίσα, το διαφημιστικό υλικό για τη βραδιά, μια παράξενη μεταλλική κατασκευή που εμφανίστηκε στη σκηνή, και το art video φιλμάκι που παρουσιάστηκε στο διάλειμμα. Το σούπερ μόντελ και σταρ της ισπανικής τηλεόρασης, Laurita Valenzuela, παρουσιάζει τον διαγωνισμό, με μία κόμμωση που θυμίζει πιο πολύ κυψέλη και ένα φόρεμα με πετσετάκια ραμμένα μαζί!
Όλα προχωρούν λαμπρά και όμορφα και με το πέρας της παρουσίασης των 16 συμμετοχών επί σκηνής, παρουσιάζεται το εντυπωσιακότατο για την εποχή φιλμάκι, με τίτλο «Μια νέα Ισπανία». Ο Νταλί “παίζει” με τα στοιχεία της γης, της φωτιάς, του ανέμου και του νερού, παρουσιάζοντας τα σε κοντινά πλάνα και συνδέοντας τα με τοπία από την Ισπανία.
Η βαθμολογία που ακολούθησε ήταν χαοτική. Η κάθε χώρα είχε και πάλι 10 βαθμούς να μοιράσει ελεύθερα. Οι περισσότερες επιτροπές έπρεπε να επαναλάβουν την βαθμολογία τους, για να γίνει πλήρως κατανοητή. Καμία χώρα δεν μονοπώλησε την κορυφή σε καμιά στιγμή κατά τη διάρκεια της ψηφοφορίας. Τελευταία χώρα που ψηφίζει η απρόβλεπτη Φιλανδία. Δίνει ακριβώς τους βαθμούς που χρειάζονται η Ολλανδία, η Γαλλία, το Ηνωμένο Βασίλειο και η διοργανώτρια Ισπανία, ώστε να συμπληρώσουν 18 βαθμούς και να ανέβουν όλες μαζί στην κορυφή του βαθμολογικού πίνακα.
Μετά από αυτό επικρατεί η απόλυτη σύγχυση, τόσο στο κοινό, όσο και στην παρουσιάστρια και την κριτική επιτροπή. Ο Clifford Brown, εκτελεστικός διευθυντής της EBU για τα θέματα της Γιουροβίζιον, επιβεβαιώνει ότι, σύμφωνα με τους τότε ισχύοντες κανονισμούς, και οι τέσσερις χώρες είναι νικήτριες. Χρειάζεται να το επαναλάβει 2 φορές, για να γίνει αντιληπτό από την εμβρόντητη παρουσιάστρια και το κοινό που παραληρεί. Για καλή τύχη των διοργανωτών υπήρχαν τέσσερα βραβεία που προορίζονταν και για τους συνθέτες και τους στιχουργούς και έτσι ο κάθε τραγουδιστής πήρε από ένα βραβείο! Η σκήνη της Γιουροβίζιον γέμισε με τους νικητές Salome, Lulu, Lenny Kuhr, Frida Boccara και τους δημιουργούς των νικητήριων τραγουδιών, οι οποίοι στέκονταν σε σειρά για τη βράβευση τους από την περυσινή νικήτρια Massiel, που φορούσε μια αλησμόνητη βαρύγδουπη γούνα τσιντσιλά με χρυσό μπούστο!
Το συμβάν αυτό με την ισοπαλία απειλεί να διαλύσει το θεσμό της Γιουροβίζιον μιας και αρκετές χώρες εξέφρασαν έντονα τη δυσαρέσκεια τους. Η Σουηδία , η Νορβηγία , η Φινλανδία και η Πορτογαλία μάλιστα προχωρούν ακόμα ένα βήμα και μποϊκοτάρουν το διαγωνισμό του 1970, παρά το γεγονός ότι επινοήθηκε ο κανόνας που να διασφαλίζει ότι κάτι παρόμοιο δεν θα μπορούσε ποτέ να επαναληφθεί, δηλαδή -σε περίπτωση ισοβαθμίας- να κερδίζει όποια χώρα ψηφίστηκε από τις περισσότερες χώρες. Εάν ίσχυε ο κανόνας αυτός πριν τον διαγωνισμό, η νικήτρια χώρα θα ήταν η Ολλανδία. Ο κανόνας αυτός θα τροποποιηθεί ξανά το 1975, όταν εφαρμόζεται πλέον το σύστημα ψήφων 1-12 όπως ισχύει και σήμερα και το 1991, όταν Σουηδία και Γαλλία ισοφαρίζουν πάλι στην κορυφή του βαθμολογικού πίνακα, οπότε μετριούνται τα 12άρια και μετά τα 10άρια.
Από τους τέσσερις νικητές εκείνης της χρονιά η Λούλου είναι αυτή που θα γνωρίσει τη μεγαλύτερη επιτυχία στην καριέρα της. Άλλα γνωστά ονόματα που συμμετείχαν: ο Ivan (Κροατία), ο Romuald (Λουξεμβούργο), η Muriel Day (Ιρλανδία-από τα ελάχιστα ρυθμικά τραγούδια που έστειλε), η Iva Zanicchi (Ιταλία), Tommy Körberg (Σουηδία), η Paola (Ελβετία), η Σουηδή Siw Malmkvist (Γερμανία), η μεγάλη Κυρία του Πορτογαλικού τραγουδιού, Simone de Oliveira.
Και μερικά trivia: η φήμη για τον 12χρονο Jean Jacques (Μονακό) ότι λίγους μήνες μετά σκοτώθηκε σε αεροπορικό δυστύχημα δεν ισχύει: στο σήμερα προπονεί μια τοπική ομάδα ράγκμπι. Η Νορβηγή Kirsti Sparboe, φιλενάδα του τότε διευθυντή της Νορβηγικής τηλεόρασης, ήρθε προτελευταία το 1965, προτελευταία το 1967 και τελευταία το 1969. Εκείνη τη βραδιά εμφανίστηκαν μόνο 5 άνδρες και 1 αγόρι (το πρώτο παιδί στον διαγωνισμό), αλλά και οι 7 πρώτες ήταν γυναίκες (με σφήνα το αγόρι στην 6η θέση). Η Ισπανία είναι η μόνη από τις 4 νικήτριες που δεν ψήφισε άλλη νικήτρια, ούτε καν την 5η Ελβετία.
Η Ουαλία, μέσω του καναλιού BBC Cymru εξέφρασε την επιθυμία να συμμετάσχει. Μάλιστα θέσπισε εθνικό τελικό, με τίτλο “Cân i Gymru” (= Ένα τραγούδι για την Ουαλία). Η EBU δεν επέτρεψε χωριστή συμμετοχή, καθότι η Ουαλία δεν αποτελεί ανεξάρτητο κράτος, το φεστιβάλ όμως παρέμεινε και ισχύει ως εθνικός τελικός, εάν ποτέ επιτρεπόταν χωριστή συμμετοχή της Ουαλλίας εκτός Ηνωμένου Βασιλείου. Για την ιστορία, κέρδισε η Margaret Williams με το “Y Cwilt Cymreig” (= To ουαλικό πάπλωμα)!
Γαλλία, Πορτογαλία και Ολλανδία τα θεωρώ αριστουργηματικά τραγούδια το 69.